Co myślę, czuję i robię – co ludziom daję i co od nich chcę. Tak łatwo jest pisać, gdy się wie o czym i gdy zna się tego o kim – i tak trudno, gdy tym kimś jest się samemu, gdy przychodzi pisać o sobie. Nie wiadomo wówczas: czy tylko się chwalić, podając swoje osiągnięcia i wzbudzać być może dumę ale i zazdrość, czy pisać o swoich porażkach, troskach, klęskach i wywoływać litość.
Trudno jest na kilku stronach przedstawić to, co się przeżyło przez lat 70. Jest rzeczą ludzką, że niektóre fakty z życia i pamięć o ludziach, którzy w latach szkolnej nauki i studiów wpływali na kształtowanie mojej osobowości, chciałoby się uchronić od zapomnienia. Dotyczy to nie tylko nauczycieli szkolnych i akademickich, ale również wielu moich koleżanek i kolegów. Chciałoby się też tymi wspomnieniami złożyć skromny, a jednocześnie szczególny hołd Rodzicom, którym zawdzięczam nie tylko życie. Czytaj dalej
Jestem absolwentem Technikum Rolniczo-Łąkarskiego w Lidzbarku Warmińskim. Maturę zdałem w 1959 roku. Pamiętam, jak z moją koleżanką, Stasią Drężek, przyjechaliśmy na egzaminy. Była to moja pierwsza podróż z dalekiego Myszyńca w daleki mazurski świat. Gdy szliśmy z dworca kolejowego do szkoły, jakiś chuligan uderzył Stasię kamieniem w głowę, ze strachu chcieliśmy wracać z powrotem do domu, jednak po chwili namysłu zrezygnowaliśmy z tego zamiaru. Czytaj dalej
„Szanujmy wspomnienia, smakujmy ich treść.
Nauczmy się je cenić.
Szanujmy wspomnienia, bo warto coś mieć,
Wspomnienia są zawsze bez wad.”
Z piosenki zespołu Skaldowie
Do Technikum Rolniczo-Łąkarskiego trafiłam w 1961 roku zupełnie przypadkowo. Moim marzeniem było zostać nauczycielką. Kiedy kończyłam klasę siódmą, trzeba było podjąć decyzję wyboru przyszłej szkoły średniej . Oczywiście nosiłam się z zamiarem złożenia podania do liceum pedagogicznego, ale od tej decyzji odwiodła mnie moja ówczesna wychowawczyni, twierdząc, że to trudna szkoła, a zawód nauczyciela wymaga wiele poświęcenia i odpowiedzialności. Czytaj dalej
W Państwowym Technikum Rolniczo-Łąkarskim w Lidzbarku Warmińskim uczyłem się w drugiej połowie lat 70. Był to czas szczególny w naszym kraju. Stopniowo wzrastał poziom życia, lecz jeszcze szybciej rosły aspiracje społeczeństwa. Prowadziło to do wiadomych sprzeczności, które z całej siły dały o sobie znać w następnej dekadzie.
Czytaj dalej
Dziewczyna z polskiego Mazowsza, z małej wioseczki Grębki położonej w okolicach Ostrowi Mazowieckiej.
Jako najmłodsza w licznej ośmioosobowej rodzinie, była skazana na samodzielność i radzenie sobie w życiu, w tych biednych, trudnych latach powojennej Polski.
Przecław Słota, Wiersz o chlebowym stole /fragment/
Gospodnie, da mi to wiedzieć,
Bych mogł o tem cso powiedzieć,
O chlebowem stole.
Zgarnie na się wszytko pole,
Cso w stodole i w tobole,
Csole się na niwie zwięże,
To wszytko na stole lęże.
PROFESOROWIE
Dyrektor Szkoły mgr inż. Ryszard Smoliński / atakujący w piłce siatkowej/ był absolwentem naszej szkoły. W latach 1968 – 1990 pod jego kierownictwem stworzono na Warmii i Mazurach największe przedsiębiorstwo branży spożywczej. Po sprywatyzowaniu w 1990 r. przyjęło nazwę Indykpol; Czytaj dalej
Jej postać pozostała w mojej pamięci
Helena Kraushar – wychowawczyni mojej klasy (rocznik 1966 -1971) w pierwszych latach edukacji szkolnej w Technikum Rolniczo – Łąkarskim w Lidzbarku Warmińskim.
Jej postać pozostała w mojej pamięci na długie lata. A wszystko przez piosenkę, którą śpiewała nam na lekcjach wychowawczych: „Daleko, daleko…”. Ta melodia utkwiła w mojej pamięci na wiele lat. Zapamiętałam tylko słowa pierwszej zwrotki, nuciłam ją mojej córce, gdy była mała.
Przesłane mi niedawno widoczki z Lidzbarka i okolic potrąciły bardzo czułą strunę mojej duszy. Pamiętam te obrazy mimo że już 8 lat minęło od naszego wyjazdu. Odnoszę wrażenie, że część mojej duszy nadal tam pozostaje i błąka się, a to oglądając meandry Łyny z widokiem na Zydląg, a to jar Symsarny, a to nasłuchuje terkotu derkacza niosącego się z pobliskich łąk, a to jedzie rowerem przez Koniewo do Wielochowa, by obejrzeć zachód słońca nad jeziorem, a to… Czytaj dalej
Od początku istnienia naszej szkoły, oprócz nauczycieli etatowych, ważną rolę spełniali tzw. nauczyciele dochodzący, zatrudniani na części etatu. W całej historii szkoły było ich kilkadziesiąt. Już w pierwszym 5-cioleciu (1946-1950) na 43 zatrudnionych w tym czasie osób, nauczycieli dochodzących było 15, co stanowiło niemal 35% stanu zatrudnienia. Niektórzy pracowali tylko jeden rok, inni kilka, a sporadycznie jak np. kapelmistrz szkolnej orkiestry, Jan Bednarek, aż 33 lata (1967-2000).
Są w tym gronie osoby, które niezależnie od czasu ich zatrudnienia, pozostały w pamięci uczniów , a także nas nauczycieli współpracujących z nimi. Do takich pedagogów niewątpliwie należy pani mgr Stefania Martowicz – polonistka pracująca w naszej szkole na zastępstwie w latach 1974-75 i 1980-1981. Przypomnijmy zatem, kim była ta wybitna nauczycielka, wielka patriotka, wzorowa obywatelka swojego kraju.
LIDZBARSKA SZKOŁA ROLNICZA 